Powrót do przyszłości à la Peugeot. Aktualnie na rynku sprzedawany jest Peugeot 308, a już w latach 80. po drogach jeździł numerek 309.

Samochód od początku życia nosił emblematy Talbota, zmiany dokonano kilka miesięcy przed rozpoczęciem sprzedaży. W niektórych materiałach prasowych z epoki można jeszcze trafić na zdjęcia sprzed rebrandingu.

Jeden koncern, dwa światy. Citroën chodził w krzykliwych marynarkach i kolorowych krawatach, Peugeot nosił szary sweter zapięty pod szyję. W limitowanej wersji Chorus miał chociaż jakieś wzorki.

Duch marki Talbot straszy w zakamarkach samochodu i przypomina o sobie tym, którzy o nim zapomnieli. Nasz bohater nosi już inne nazwisko, ale jeszcze przez jakiś czas produkowano modele Samba i Horizon.

Koło zapasowe umieszczone jest pod podłogą bagażnika, co ma swoje plusy, ale i minusy. Bagażnik jest większy, ale samo koło narażone jest na cały syf zbierany z jezdni, np. sól drogową.

Najsłabsze ogniwo układu napędowego. Mechanizm pracuje topornie, z nieprzyjemnymi oporami, jakby coś nieustannie blokowało drogę dźwigni. Skrzynie Peugeota pracują zdecydowanie lepiej.

309 z założenia jest grzecznym chłopcem, dlatego zawieszenie ukierunkowano na miękkie resorowanie. Dynamiczne zakręty bywają pełne dramaturgii, ale wszystkie cztery koła trzymają się nawierzchni.

Kabina jest dosyć przestronna, na suficie nie ma żadnych dekoracji, miejsca nad głową nie brakuje. Do tej wersji silnikowej kapelusz dodawano w ramach wyposażenia podstawowego.

We francuskim samochodzie lepiej mieć ze sobą skrzynkę z narzędziami i prostownik, ale apteczka i gaśnica również nie zaszkodzą.

Samochód jest wagi piórkowej, zatem lite tarcze z przodu i bębny z tyłu spokojnie wystarczają. Łatwo zablokować koła, ale również dosyć łatwo można wyczuć granicę.

Silnik jest obrócony o pół kąta prostego, szczęśliwie – wymiennymi elementami do góry. Dzięki temu dostęp do świec zapłonowych, kabli, alternatora i paska napędu osprzętu jest wzorowy.

Na obu końcach pojazdu żarówki są łatwo dostępne. Przednie wyjmuje się tyłem reflektora, tylne znajdują się na wspólnej oprawce przymocowanej na zatrzaski do klosza lampy.

Możemy sobie wyobrazić, że to wersja GTI lub chociaż XS, do których bardziej pasuje kask. Miejsce na głowę także się znajdzie.

Peugeot jest zwinnym autem, dlatego na zawrotkę wokół komina nie potrzebuje całego parkingu. Trzynastocalowe kółka robią swoje.

55 koni mechanicznych raczej nie przyspieszy bicia serca, ale przy tej masie można z ich pomocą zostawić dwa czarne ślady na asfalcie. Jednak wóz szybko przypomina, że 55 to nie 120.

Rewelacji nie ma, doceniam jednak liczbę schowków. Jest typowa skrytka po stronie pasażera i druga powyżej, a na konsoli środkowej znalazła się mała półeczka na okulary przeciwsłoneczne.

Robotę robią zarówno pojemność, jak i dostęp. Próg jest dosyć wysoki, za co oczko w dół, ale wysoko podnosząca się klapa ułatwia ładowanie do środka. Niska podłoga to zasługa specyficznego zawieszenia.

Peugeot jest praktycznie pozbawiony dodatkowego wyposażenia, niewiele w nim detali, które zapadają w pamięć. To po prostu zwykły wóz dla zwykłych ludzi.

Wersja pięciodrzwiowa ma okrągły wlew paliwa, trzydrzwiowa romboidalny. Teraz już możecie wykazać się w towarzystwie tą bezużyteczną wiedzą i nikomu nie zaimponować.

Krysia się nie odwróciła. Peugeot 309, pomimo tkwiącego w nim potencjału, jest zahukany i mało rozrywkowy, dlatego Krysia nie wyraziła zainteresowania. 205 to co innego: pewny siebie i chętny do zabawy.