Inżynieria emblematowa to straszna choroba. Jeden samochód, kilka marek, kilkanaście modeli. Ponowne stworzenie marki Talbot zaprowadziło porządek i wszystko wrzucono do jednego worka. Solara była Solarą.

Talbot po reinkarnacji nie odrodził się jako piękny koń, lecz jako średnio zgrabny osiołek. Szukanie ciekawych detali jest jak wyciskanie wody z kamienia. Polotu jest tu tyle, co w kwadratowej skrzynce na listy.

Egzemplarz posiada opcjonalne ogrzewanie postojowe Ebersprächer obsługiwane widocznym panelem. Uwaga dla osób z nerwicą natręctw – jest podświetlony na inny kolor niż otaczające go przyciski.

Wszystkie francuskie i włoskie samochody, które są większe od Peugeota 205 czy Fiata Uno, potrzebują trochę życiowej przestrzeni na zawracanie. Nie inaczej jest z Solarą.

Najczęściej wymieniane elementy, czyli świece zapłonowe czy pasek osprzętu, są dostępne bez prucia wszystkiego naokoło. Płyny eksploatacyjne również są na wierzchu.

Zawieszenie to typowy babciny bujany fotel, ma znakomite właściwości relaksacyjne. Jazda Talbotem powinna być rekomendowana przez terapeutów.

Całkiem spora masa, jak na swoją klasę, odbija się na drodze hamowania. Koła łatwo zablokować, równie łatwo zatrzymać się na poprzedzającym samochodzie.

Schowek od strony pasażera posiada ciekawy dodatek w postaci namiastki uchwytów na napoje. Na zatrzymującym się poziomo zamknięciu są dwa wytłoczone kształty na szklanki herbaty lub kieliszki czerwonego wina.

Kierowca w kapeluszu będzie się czuł swobodnie – kabina w pierwszej klasie jest bowiem bardzo przestronna, a nastrój wybitnie kanapowy.

Gaśnica i apteczka się zmieszczą, można bezpiecznie uprawiać wielką turystykę.

Wszystkie żarówki mają elegancko dostępne oprawki, nawet się nie pobrudziłem i drugą ręką mogłem trzymać drugie śniadanie.

Dźwignia zmiany biegów wsadzona jest w wiadro z gruzem. Biegi wchodzą z nieprzyjemnym oporem i czasami haczą, w dodatku od spodu dochodzą niemiłe odgłosy.

Koło zapasowe, jak to "we Francuzie", umieszczono pod podłogą bagażnika.

Jeżeli Jean Ragnotti jeździłby Talbotem, w kabinie czułby się jak we własnym salonie.

Brawurowa jazda samochodem marki Talbot. Kontrola nad kierownicą jest pierwszorzędna, ale przechyły i zarzucanie tyłem po odjęciu gazu rujnują pewność siebie.

Powierzchnia jest równa i ustawna, wadą jest wysoka podłoga i krawędź załadunku. Pojemność jest najmniejsza w swojej klasie. Więcej litrażu ma nawet Morris Ital, co nie jest powodem do dumy.

Start na zdjęciu wygląda imponująco, w rzeczywistości przypomina ruszanie lokomotywą. Zanim Talbot nabierze sensownej prędkości, trzeba hamować na kolejnych światłach. I dobrze, nie o to w tym wozie chodzi.

We wnętrzu jest przytulnie, przestrzennie i przejrzyście, chociaż jakość materiałów wypada przeciętnie. Mimo że to grupa PSA, to widać wiele podobieństw do Renault.

Krysia się nie odwróciła. Talbot Solara wyróżnia się na tle współczesnych samochodów, ale na tle tych ze swojego rocznika staje się kompletnie niewidzialny. Niektórzy na dłużej zatrzymują wzrok, próbując rozpoznać, jaka to marka. Krysia nawet nie próbowała.