Jego przygoda z Mercedesem rozpoczęła się pod koniec 1957 roku, kiedy w Turynie spotkał się Karlem Wilfertem, który od połowy lat 50. kierował testami nadwozi Mercedes-Benz w fabryce w Sindelfingen. Wilfert zaprosił Sacco do Niemiec i w 1958 roku powierzył mu funkcję drugiego stylisty marki. Pierwszym był wówczas Paul Brasq. Sacco pracował nad rozwojem nadwozi, a od 1970 roku jako szef działu projektowania nadwozi i koncepcji wymiarowych. W tym czasie powstały wybitne modele, takie jak Mercedes-Benz 600 (W 100, 1963-1981) i 230 SL "Pagoda" (W 113, 1963-1971). Objął również kierownictwo nad projektami specjalnymi i ukształtował eksperymentalne pojazdy C 111 (1969) i C 111-II (1970) z silnikiem Wankla.

W 1975 roku Sacco został głównym inżynierem i następcą Friedricha Geigera na stanowisku głównego stylisty. To właśnie za jego kadencji powstały popularne modele klasy średniej, takie jak seria 123 (1976-1986), w tym zaprezentowane w 1977 roku pierwsze kombi marki, klasy S (W126 z lat 1979-92, W140 – 1991-98), modele 190 (W201, 1982-1993) i 124 (1984-1997), SL Roadster (R129, 1989-2001).

Sacco opisywał siebie jako estetę, kładł nacisk na ekspresję i siłę symboli. Twardo trzymał się swojej zasady, że w przypadku samochodów Mercedes-Benz, "tożsamość serii modelu ma być zachowana z jednej generacji do następnej, aby zapobiec sytuacji, w której generacja wydaje się stara po prezentacji kolejnej generacji". Uważał też, że każdy Mercedes-Benz powinien być rozpoznawalny jako przedstawiciel tej marki na całym świecie. To także on wprowadził do designu Mercedesa w 1979 roku charakterystyczne boczne listwy ochronne, najpierw w klasie S W 126, potem wielu innych. Styl Sacco stał się szczególnie widoczny podczas ofensywy produktowej w połowie lat 90., kiedy to klasa A (seria 168, 1997-2005), klasa M (seria 163, 1997-2004), SLK (R 170, 1996-2004), CLK (seria 208, 1997-2003) i klasa V (W 638, 1996-2005) znacznie rozszerzyły gamę Mercedesa. Ostatnimi modelami, za które Bruno Sacco był odpowiedzialny przed odejściem na emeryturę, były seria 220 modeli klasy S (1998-2005) i luksusowe coupe klasy CL serii C 215 (1999-2006).

Owocną karierę zakończył 31 marca 1999 roku, ustępując miejsca Peterowi Pfeifferowi. Za swoją pracę otrzymał liczne nagrody i wyróżnienia, w tym m.in. Designer's Designer (1996), EyesOn Design (1997) za całokształt twórczości i Lucky Strike Designer Award Fundacji Raymonda Loewy'ego (1997). W 2002 roku został uhonorowany tytułem doktora honoris causa Uniwersytetu w Udine, w 2006 roku przyjęciem do "Automotive Hall of Fame" w Dearborn w Michigan, a w 2007 roku do "European Automotive Hall of Fame" w Genewie. Bruno Sacco powiedział po dwóch dekadach na emeryturze: "Mercedes był moim życiem i opowiadam się za tym czasem w stu procentach".

Dziękujemy Mistrzu!