Nie mogliśmy tego dnia wjechać na tor testowy FSO, w naturze obejrzałem auto w jego pobliżu.

Instrukcja obsługi w języku polskim grubości dorodnego kryminału. Czasy się zmieniają, samochody robią się bardziej skomplikowane, to już nie poziom Dużego Fiata lub Poloneza.

Wiśniowe Espero patrzyło na mnie z każdego miejsca salonu, jak mógłbym wybrać inaczej? Zaraz przyjdzie sprzedawca i się dogadamy.

Według cennika Espero kosztowało równowartość półtora Poloneza, jednak oferowało w zamian pełnoprawny samochód. Daewoo często dawało też różne upusty, dzięki czemu cena była jeszcze bardziej atrakcyjna.

Kiedyś były "Hamulce tarczowe na wszystkich kołach", dzisiaj jest "DOHC 16v" pod maską. Silnik, mimo że najsłabszy, był najbardziej zaawansowaną konstrukcją oferowaną do Daewoo.

Wiekowe zawieszenie jest nastawione na komfort i z tym radzi sobie dobrze. Szybka jazda jest zbyt pontonowa i gumowata, aby sprawiała satysfakcję.

Z tyłu trzeba dokopać się do żarówek, szabrując tapicerkę bagażnika i obicie klapy, ponieważ lampy są dzielone. Z przodu dobrze mieć długie palce i dwa łokcie.

Bardzo niedobrze. Wszystkie biegi stawiają opór, trzeba je trochę wpychać na siłę. Bieg wsteczny czasami nie chce wejść w ogóle, trzeba próbować aż do skutku. A niech sobie trąbią!

Samochód hamuje dosyć zwyczajnie. Nie wyje, nie ściąga, nie telepie. Czasem piszczy, ale wystarczy nieco lżej i już nie piszczy.

Wejdzie spokojnie cała paleta apteczek. Byle nie były zbyt duże, bo trudno je będzie poustawiać.

Dwuwałkowy silnik nie zaczesuje fryzury do tyłu podczas dynamicznego ruszania, ale na światłach nigdy nie byliśmy z nim ostatni.

Ile tu miejsca! Kierowca-rajdowiec jednak będzie trochę rozczarowany, ponieważ samochód jest ujemnie sportowy i kask przydaje się wyłącznie z przyzwoitości.

Tu akurat zatrzymał się czas i postępu nie odnotowano. Jedyny w miarę porządny schowek jest przed pasażerem. Kieszenie w drzwiach są za wąskie na coś innego od mapy, między fotelami nie ma niczego.

Jak na swoją długość i przedni napęd jest zupełnie nieźle. Czasami nawet miałem wrażenie, że koła skręcają się bardziej od toru jazdy i samochód pcha je przed sobą.

Poprzeczny silnik siedzi dość ciasno, dostęp do najważniejszych podzespołów typu świece, przewody i paski jest dosyć dobry.

Dorodny kierowca-grzyb może nieco utyskiwać na lekki niedobór miejsca pod sufitem. Zdecydowanie lepiej jest siedzieć w sombrero.

Nie jest to wóz do szurania po zakrętach. Mocne przechyły nadwozia obrzydzają dynamiczną jazdę. Pomimo napędu na przód tyłkiem dosyć łatwo zarzucić.

Bagażnik jest przepastny, trudno jednak w pełni wykorzystać jego możliwości. Ciasny otwór załadunkowy i wnikające do środka zawiasy zatruwają życie tak samo, jak nierozkładana tylna kanapa.

Ergonomia na wysokim poziomie, styl i jakość wykonania do niczego. Popatrzcie na to zdjęcie przez 30 sekund, później zamknijcie oczy i spróbujcie sobie przypomnieć coś charakterystycznego.

Przepastne wnętrze jest zarazem bardzo wygodne. Siedzi się na miękkim materiale, w pozycji nie kończącej się skrzywieniem kręgosłupa. Spójrzcie jednak, jak tu smutno. Żal, aż się chce płakać.

1,5-litrowy silnik DOHC był znacznie nowocześniejszy od droższych, większych i mocniejszych jednostek pochodzących ze starszych Opli. Decydowało się na niego najwięcej klientów.

Krysia się nie odwróciła. Dla neutralnego obserwatora lub typowego fana motoryzacji Daewoo Espero jest samochodem niewidzialnym. Wygląda jak typowy stary grat sprzed około 20 lat, pozornie podobny do niczego.

Idzie nowe! Daewoo zaliczyło na polski rynek wjazd razem z drzwiami, widoczny emblemat przez kilka lat był synonimem nadchodzących lepszych czasów.

Lista opcji dla polskiego klienta była jak powieść fantastyczna. Po dłuższej debacie dałem się jeszcze skusić na elektryczne szyby i lusterka, kto bogatemu zabroni.

Kiedy Daewoo zaczynało w Polsce prosperować, osoba spoglądająca na świat z tej perspektywy nie mogła opędzić się od interesantów.

Większość klientów wybierała klasyczne felgi stalowe z kołpakami. Jeżeli ktoś chciał zaszaleć i zasiać splendor na osiedlowym parkingu, mógł zamówić jeden z kilku wzorów alufelg.

Obsługa wnętrza jest raczej intuicyjna, brakuje dziwnych rozwiązań wymagających przyzwyczajenia. Ciekawe, co by było, gdyby przyszłe Espero zostało Citroënem Xantia.