Właściwie do końca nie wiadomo, dlaczego w latach 1963-64 powstało jedynie 12 z planowanych 18 aut – tyle dla Lightweightów zarezerwowano numerów nadwozi. W czasie gdy uruchamiano Jaguar Heritage, specjalny oddział firmy, zajmujący się autami historycznymi, inżynier David Fairbairn odkrył, że w wykazie numerów nadwozi z lat 60. jest sześć pustych rubryk. Postanowiono dorobić do nich auta, w pełnej zgodności z oryginalną specyfikacją. Do tego stopnia, że pomijając techniki budowy, nawet stopy wzmocnionej stali podwozia czy konstrukcji i oblachowania nadwozia pozostaną te same, mimo olbrzymiego skoku w metalurgii, jaki dokonał się przez pół wieku.

Nowoczesne technologie zaprzęgnięto za to przy tzw. inżynierii wstecznej. Nie zachowała się cała dokumentacja aluminiowych E-Type’ów, zresztą wtedy sporo rzeczy robiono "na kolanie" i poprawiano na bieżąco. Przy tak małoseryjnej produkcji nie zawracano sobie głowy papierkami. Skądś jednak trzeba było wziąć wzorzec. Padło na ostatni, 12. egzemplarz z 1964 roku, jako najbardziej dopracowany i zawierający wszystkie modyfikacje, które wprowadzano po zebraniu doświadczeń na wyścigach. Jaguara zeskanowano w technice 3D i zwymiarowano każdy element. Jednak w jednostkowych autach jak to, prawa strona auta zazwyczaj różniła się od lewej. Aby to wyeliminować, zeskanowano jedną połowę E-Type’a #12 i zrobiono jej lustrzane odbicie. Dzięki temu gotowy wóz jest idealnie symetryczny (oczywiście nie licząc kierownicy, silnika etc.). Po dopracowaniu geometrii i procesu produkcji rysunki trafiły do blacharni. 75% elementów wykonano samodzielnie, tylko produkcję największych, jednolitych części karoserii zlecono zewnętrznym firmom z użyciem specjalnie wykonanego przez Jaguara oprzyrządowania. Do budowy użyto blachy aluminiowej o maksymalnie zbliżonych parametrach do tej z 1963 roku. Gotowe wytłoczki trafiły do działu zajmującego się budową prototypów Jaguara i Land Rovera. Całą technologię postanowiono gruntownie przetestować. Dlatego właściwych 6 "brakujących" Lightweightów poprzedził egzemplarz "Zero", z nienumerowanym nadwoziem i nieprzeznaczony do sprzedaży.

Pod maską również jak w 1963 roku: rzędowa szóstka o pojemności 3,8 litra, ale nie w wersji znanej z drogowych E-Type’ów, lecz z wyścigowego D-Type’a. Ma aluminiowy blok, specjalną tzw. szeroką głowicę z powiększonymi zaworami, a u dołu system smarowania z suchą miską olejową. Standardowo nowe Lightweighty będą zasilane gaźnikami, ale za dopłatą można zamówić mechaniczny wtrysk Lucasa, jak w oryginale (zdecydowało się na to 4 klientów). Zawieszenie pozostało również bez zmian, jednak jego nastawy dobrano od początku, doświadczalnie, poprzez długotrwałe testy egzemplarza Zero.

Montaż nadwozi przeprowadzano w fabryce w Whitley, skąd gotowe skorupy jechały do lakierni w Gaydon. Obie fabryki znajdują się na były lotniskach należących niegdyś do RAF. Piszemy o tym nieprzypadkowo. Pomimo dostępnych obecnie technik spawania metali lekkich, zdecydowano się na montaż nadwozi w taki sam sposób jak w latach 60. Poszycia karoserii są nitowane do konstrukcji – dokładnie tak samo, jak przez lata budowano kadłuby lotnicze. Gotowe, polakierowane nadwozia trafiają w końcu do siedziby Jaguar Heritage przy Browns Lane w Coventry – nieopodal zburzonej w 2008 roku fabryki, w której powstały oryginalne Lightweighty. Ot, historia zatoczyła koło.

Przy Browns Lane zespół wyspecjalizowanych techników, którzy na co dzień pracują w prototypowni Jaguara, nadwozia poddawane są montażowi końcowemu – zakłada się zawieszenia, zespoły napędowe, uzbraja karoserię w szyby z pleksiglasu, galanterię, etc. W tym momencie uzgadniana jest z klientem specyfikacja konkretnego wozu. Pomimo że są to wyczynowe samochody, za dopłatą można zamówić kilka opcji. Na przykład wybrać spośród siedmiu kolorów tapicerki, siedmiu kolorów lakieru, zażądać boczków drzwiowych, mat na podłogę i tunel środkowy, czy podsufitki. Skóra do ich wytworzenia jest dostarczana przez Jonathana Connolly’ego w identycznej specyfikacji jak ta do wozów z lat 60. Mimo bardzo limitowanej produkcji i niewielu możliwości indywidualnego wyboru opcji, w JH spodziewają się, że powstaną najwyżej dwa identyczne egzemplarze.

Mamy gotowy wóz, jednak jak go zarejestrować? Obecne przepisy są mocno restrykcyjne i nawet w Wielkiej Brytanii, cieszącej się sporą swobodą na tle pozostałych krajów Unii Europejskiej (jak wiemy, to się może szybko zmienić) zarejestrowanie auta homologowanego w 1963 roku, obecnie jest nierealne. Jaguary nie mają tego problemu: żaden z 6 egzemplarzy jako auto wyścigowe nie będzie dopuszczone do ruchu drogowego.

Czy można kupić takie auto? Niestety to te samochody wybierają klientów, a dokładniej mówiąc ludzie z Jaguara. Anglicy jako prawdziwi dżentelmeni o pieniądzach nie rozmawiają i tajemnicą pozostaje cena, jak i dokładny klucz, według jakiego wybrano sześciu szczęśliwców, którzy za swoje szczęście i tak musieli zapłacić wywrotkę pieniędzy. 10 maja pierwszy egzemplarz z "brakującej szóstki" trafił do nowego właściciela. Stała się nim firma Stratsone, znany pośrednik sprzedaży samochodów nowych i używanych z wyższej półki.

Jaguar E-Type nie przestaje zadziwiać. Obok bondowskiego Aston Martina i londyńskiej taksówki wciąż jest najbardziej rozpoznawalnym angielskim samochodem na świecie. Doczekał się przepięknej interpretacji w wykonaniu firmy Eagle, która zbudowała wersję Roadster. W Classic Motor Cars Limited od stanu zmielonego wraku odbudowano oryginalnego Lightweighta z nadwoziem Low Drag Coupe. Dokonano przy tym cudu blacharstwa i metalurgii, zachowując ponad 80% oryginalnego nadwozia. Historię tej odbudowy opisaliśmy w CA nr 67. To wszystko pokazuje jak ważny dla brytyjskiej, ba nawet światowej motoryzacji, jest E-Type. Budowa "brakującej szóstki", to jeden z dowodów miłości do tego samochodu.

Tylko czy nowy Lightweight jest dokładnie taki jak oryginał? Różnice oczywiście są, choćby w wyposażeniu bezpieczeństwa. Gołym okiem widać też, że jest dokładniej wykonany, bardziej dopracowany, spawy są sprawdzane z wykorzystaniem najnowszych technologii. Oryginały nie były takie "sterylne". Budowano je do wyścigów, nieraz w pośpiechu, wielokrotnie przerabiano, remontowano. Sześciu Wspaniałych, gdy tylko będą w komplecie, musi szybko jechać, się ścigać, żeby zasłużyć na miano prawdziwego E-Type’a Lightweight.