Od 1984 roku Ferrari regularnie wprowadza do swojej gamy modele reprezentujące szczyt najnowocześniejszej technologii i innowacji swojej epoki. Takie auta jak 288 GTO, F40, F50, Enzo, czy LaFerrari, adresowane do najbardziej wymagających klientów, na stałe zapisały się w historii, wyznaczając standardy dla segmentu i nie inaczej jest w przypadku najnowszego samochodu z Maranello, który jest najbardziej zaawansowanym technicznie modelem Ferrari dopuszczonym do ruchu drogowego. Oto co go wyróżnia.

Tak to nie pomyłka. Sercem nowego F80 jest hybrydowy układ napędowy złożony z benzynowego, turbodoładowanego silnika 3.0 V6 oraz trzech motorów elektrycznych. Zanim przejdziemy do szczegółów kilka słów wyjaśnienia. Decyzję o zastosowaniu jednostki sześciocylindrowej Ferrari uzasadnia odwołując się do swoich poprzednich superaut tej klasy, w których układ napędowy zawsze opierał się na najlepszych rozwiązaniach w sportach motorowych z danego czasu. Przykładowo GTO i F40 były napędzane turbodoładowanym silnikiem V8, ponieważ samochody Formuły 1 używały turbodoładowanych silników w latach 80. Obecnie zarówno w Formule 1, jak i w World Endurance Championship (WEC), układy napędowe składają się z silników turbo V6 połączonych z układem hybrydowym o architekturze 800 V. Korzysta z niego model 499P, który zapewnił Ferrari już dwa zwycięstwa z rzędu w 24-godzinnym wyścigu Le Mans, więc naturalne było, że podobny hybrydowy system zostanie przeniesiony do F80.

Podobieństwa z samochodem startującym w Długodystansowych Mistrzostwach Świata (WEC) obejmują architekturę, skrzynię korbową, układ i łańcuchy napędowe układu rozrządu, obwód pompy oleju, łożyska, wtryskiwacze i pompy GDI. Oczywiście nie zabrakło również technologii przeniesionych z bolidów Formuły 1.

Sam silnik benzynowy to 3-litrowa 120-stopniowa jednostka V6 F163CF z dwoma elektrycznymi turbosprężarkami, o którego konstrukcji można napisać co najmniej pracę doktorską. Ma m.in. tytanowe korbowody, aluminiowe tłoki ze stalowymi sworzniami powlekanymi diamentową warstwą DCL o wysokiej wytrzymałości, dedykowany otwór olejowy dla lepszego smarowania i polerowane kanały dolotowe i wydechowe. Kolejność zapłonu 1-6-3-4-2-5 nadaje silnikowi F80 typową dla Ferrari barwę. Moc maksymalna tej jednostki to 900 KM, a moment obrotowy – 850 Nm. Kolejne 300 KM dokłada układ hybrydowy. W jego skład wchodzą dwa silniki elektryczne z przodu,  każdy dostarczający 142 KM, oraz jeden z tyłu, który wspomaga silnik spalinowy mocą do 81 KM. Silniki te zasilane są energią z wysokonapięciowego akumulatora o pojemności 2,28 kWh.

Podobnie jak wszystkie modele PHEV Ferrari, hybrydowy układ napędowy F80 oferuje trzy różne tryby jazdy: Hybrid, Performance i Qualify. Nie ma trybu eDrive, który jest dostępny w SF90 Stradale i 296 GTB, ponieważ F80 nie może być prowadzony w trybie w pełni elektrycznym, uważanym za niezgodny z misją samochodu. Tryb hybrydowy jest domyślnym. Nadaje on priorytet odzyskiwaniu energii i utrzymaniu naładowania akumulatora, aby przedłużyć zdolność silników elektrycznych do dostarczania dodatkowej mocy w razie potrzeby. Performance jest ukierunkowany na zapewnienie stałego poziomu wydajności podczas dłuższych przejazdów na torze, optymalizując przepływ energii do akumulatora, aby zawsze utrzymywać stan naładowania akumulatora na poziomie około 70%. Ekstremalny, Qualify, pozwala kierowcy uwolnić całą moc, jaką dysponuje F80.

Ciekawym rozwiązaniem jest funkcja Boost Optimization dostępna w trybach Performance i Qualify, która rejestruje tor, po którym porusza się pojazd i zapewnia dodatkowe zwiększenie mocy w sekcjach toru, w których jest to najbardziej potrzebne. Żeby ją aktywować, kierowca najpierw musi wykonać okrążenie rozpoznawcze, podczas którego system identyfikuje zakręty i proste toru, gromadząc niezbędne dane. Po zakończeniu tego okrążenia F80 jest gotowe do automatycznego dostarczenia dodatkowej mocy bez konieczności podejmowania dodatkowych działań przez kierowcę.

Potencjał układu napędowego czyni z F80 najpotężniejsze drogowe Ferrari. Auto może przyspieszać do setki w 2,15 s, a do 200 km/h w 5,75 s!. Jego prędkość maksymalna to 350 km/h!

Aerodynamika odgrywa kluczową rolę w F80, a rozwiązania takie jak aktywne tylne skrzydło, tylny dyfuzor, płaskie podwozie, przednie trójpłatowe skrzydło i kanały S-Duct generują nawet 1050 kg docisku przy 250 km/h.

Wynik ten jest jeszcze lepszy dzięki aktywnemu zawieszeniu, które bezpośrednio przyczynia się do "przysysania" auta do nawierzchni. Układ jezdny F80 obejmuje całkowicie niezależne zawieszenie wszystkich kół z systemem aktywnej kontroli przechyłu  Multimatic z czterema silnikami elektrycznymi 48 V, układ podwójnych wahaczy, aktywne amortyzatory i górne wahacze stworzone przy użyciu technologii druku 3D. Według Ferrari charakterystyka pracy zawieszenia "spełnia dwa pozornie niemożliwe do pogodzenia wymagania – potrzebę bardzo płaskiej jazdy na torze, gdzie zmiany prześwitu muszą być zminimalizowane w jak największym stopniu, oraz potrzebę zapewnienia zgodności, aby skutecznie pochłaniać nierówności nawierzchni podczas normalnej jazdy". Podczas pokonywania zakrętów system przyczynia się do zwiększenia siły docisku, dla utrzymania optymalnej równowagi, a gdy samochód wychodzi z zakrętu, przeciwdziała tendencji do przesuwania się balansu w kierunku tyłu, utrzymując najlepsze możliwe warunki przyczepności dla wszystkich czterech kół i stabilności.

Pewność prowadzenia zwiększa elektryczna oś przednia, która zapewnia napęd na cztery koła, a także nowe, ceramiczne hamulce z technologią CCM-R Plus wywodzącą się ze sportów motorowych i opracowaną wspólnie z firmą Brembo. Ich skuteczność jest imponująca – F80 z prędkości 100 km/h zatrzymuje się na dystansie 28 m, a z 200 km/h  – na dystansie 98 m. Auto może poruszać się na oponach Michelin Pilot Sport Cup2 i Pilot Sport Cup2R, oba oferowane w rozmiarach 285/30 R20 i 345/30 R21 (przód/tył).

Za design modelu, którego każdy detal przykuwa uwagę i pełni określoną funkcję praktyczną, odpowiada zespół Centrum Stylizacji Ferrari pod kierownictwem Flavio Manzoniego. Ukształtowana aerodynamicznie karoseria została wykonana z włókna węglowego. Z tyłu zwraca uwagę charakterystyczna pokrywa silnika z sześcioma otworami wentylacyjnymi, z przodu wyraźnie "odcięty" czarny pas przedni kryjący reflektory. Drzwi motylkowe otwierają się do góry podobnie jak w LaFerrari.

Wnętrze Ferrari określa je jako "1+", co oznacza, że cały układ kokpitu koncentruje się całkowicie wokół kierowcy. Dla pasażera co prawda też przewidziano miejsce, ale jego fotel jest delikatnie przesunięty do tyłu i przytwierdzony na stałe bez możliwości regulacji. Różni się także wykończeniem. Specjalnie dla F80 opracowano natomiast kierownicę, na którą wróciły fizyczne przyciski – Mannetino po prawe stronie i do wyboru trybów pracy napędu po lewej.

Cała seria 799 egzemplarzy nowego modelu w cenie od 3,6 mln euro za sztukę już została wyprzedana. Chętnych ponoć było trzy razy więcej, ale w przypadku Ferrari to akurat nikogo nie dziwi. Pierwsi szczęśliwcy odbiorą swoje auta pod koniec 2025 roku. Ostatnie egzemplarze zostaną dostarczone w 2027 dokładnie 80 lat po tym, jak pierwsze seryjne Ferrari wyjechało z fabryki w Maranello. Trudno wyobrazić sobie lepsze świętowanie takiego jubileuszu.

Produkowany był w latach 1984-85. Jego serce stanowił silnik 2.8 V8 turbo o mocy 400 KM, który pozwalał przyspieszać do setki e 4,8 s i rozpędzać się do 305 km/h. Powstało tylko 277 sztuk tego modelu.

Zadebiutował w 1987 roku przy okazji 40-lecia rozpoczęcia produkcji przez Ferrari. Pod jego maskę trafił silnik 2.9 V8 z dwoma turbosprężarkami, który osiągał moc 478 KM. F40 przyspieszał do setki w 4,5 s, a jego maksymalna prędkość to 325 km/h. Do 1992 roku linie montażowe w Maranello opuściło 1310 egzemplarzy Ferrari F40.

Premiera F50 odbyła się podczas salonu samochodowego w Genewie w 1995 roku. Auto dostało silnik z wyścigowego bolidu F1 – F92A. Była to 12-cylindrowa jednostka o pojemności 4,7 l i mocy 520 KM. F50 do setki rozpędzał się w 3,7 s i mógł osiągać prędkość maksymalną 325 km/h. Do 1997 roku wyprodukowano łącznie 349 sztuk modelu.

Nazwany na cześć założyciela firmy Enzo Ferrariego nowy supersamochód z Maranello został przedstawiony oficjalnie podczas Paris Motor Show w 2003 roku. Sercem Enzo był 12-cylindrowy silnik o pojemności 6,0 l i mocy 660 KM. Auto przyspieszało do setki w 3,3 s, a jego prędkość maksymalna sięgała 355 km/h. Do 2004 roku fabrykę w Maranello opuściło 400 sztuk Enzo.

Pierwszy hybrydowy model włoskiej marki pojawił się na rynku w 2013 roku. Podobnie jak w przypadku poprzedników cała planowana seria 499 sztuk została natychmiast zarezerwowana, Wariant Aperta ze zdejmowanym karbonowym dachem, który dołączył do oferty kilka miesięcy po zakończeniu produkcji pierwszej wersji w 2015 roku. 210 egzemplarzy tej wersji, produkowanej w latach 2016-18, trafiło do klientów, którzy wcześniej kupili odmianę coupe.
LaFerrari dostało 6,3-litrowy, wolnossący silnik V12 o mocy 800 KM oraz motor elektryczny z systemem HY-KERS o mocy 163 KM, w efekcie osiągało łączną moc 963 KM. Pozwala to na rozpędzenie modelu do setki w 2,9 s, a do 300 km/h w ok. 15 s. Prędkość maksymalna przekracza 350 km/h.