Koncept Mach 1 z 1966 r. stał się kanwą, na której zbudowano roczniki Mustanga od ’69 w górę, większe i bardziej muskularne od poprzedników.

Gdyby nie duże koła i obniżona sylwetka, z tej perspektywy Emeryt wyglądałby jak "zwykły" Mustang Mach 1. I o to chodziło.

Również kokpit przerobiono z dbałością o klimat lat 60. Fotele są współczesne (a przy tym o wiele wygodniejsze niż oryginalne), ale obszyto je jak fabryczne.

Oto studium z rysunku na górze tej strony, ale obrócone w rzeczywistość. Auto obniżono i poszerzono. W kabinie ulokowano jedynie dwa fotele.

W 2016 r. Maciej poszedł do salonu, by nabyć nowego Mustanga. Zamiast tego kupił ’69.

Pakiet Mach 1 był tak popularny, że po roczniku ’69 całkowicie wyparł z katalogu model GT.

Córki Macieja mają tu całkiem wygodnie. Ten rocznik ma dłuższy rozstaw osi niż poprzednie.

Przednie zaciski mają sześć tłoczków, tylne cztery. Kryją się za obręczami American Racing.

W roczniku ’69 wyprodukowano 72 548 szt. wszystkich wersji Mach 1. To oznacza, że co czwarty Mustang, który opuszczał fabrykę w tym okresie, otrzymał ów pakiet. Dostępne były silniki od 5,8 do 7 litrów.

Widok zza kierownicy ogranicza bardzo wysoka deska rozdzielcza i potężna maska.

Większość części do rasowania silnika pochodzi z katalogu słynnej firmy Edelbrock.

Licentia poetica. Gdyby ten wóz posiadał pakiet GT, nie otrzymałby tak atrakcyjnej galanterii nadwozia jak Mach 1.

Podobno ta okleina stanowi imitację drewna tekowego.

W zależności od oświetlenia lakier Jade Black zmienia się z butelkowej zieleni w ciemny grafit. Nocą wygląda na czerń.

W tubach deski rozdzielczej ukryto współczesne (choć minimalistyczne) wskaźniki. Oryginalne Maciej schował do pudełka. Tego samego, w którym trzyma fabryczną kierownicę i gałkę zmiany biegów.

Cztery reflektory z przodu po raz pierwszy zagościły w Mustangu właśnie w tym roczniku. Wóz nabrał bardziej agresywnego, a mniej europejskiego wyglądu, idąc za trendami końca lat 60.

Pomarańczowe paski z tyłu (czysto kosmetycznych) wlotów powietrza to… lampki kierunkowskazów. Oryginalnie maskę też malowano w czarny mat, ale według nieco innego wzoru.

Choć silnik został poważnie zmodyfikowany w firmie VTG, to zachował oryginalny, zgodny numerycznie blok. Generuje prawie dwa razy wyższą moc niż z fabryki – 475 zamiast 250 KM.

Tak wyglądał ten Mach 1, gdy przyjechał z Kalifornii. Pod paskudną, nałożoną wałkiem farbą kryła się bardzo solidna blacha i kompletne wyposażenie. Maciej przeprowadził remont w firmie Speed Shop & Kustoms.

Ten napis jest już nieaktualny. Small block z rodziny Windsor dziś liczy 410 cali sześciennych zamiast 351.

W Ameryce lat 60. rasowy wizerunek był równie istotny jak osiągi.

Stalowe linki zapinek na masce rodziły ryzyko porysowania błotników. Zostały odwrócone "do wewnątrz".

Tylny spoiler i dwie końcówki wydechu były standardem w Mach 1.

Przednie opony mają szerokość 245, a tylne 275 mm. Między innymi dzięki temu Mustang naprawdę skręca i hamuje.

Nie ma tu ani jednego podzespołu, który nie zostałby w jakiś sposób zmodyfikowany. Silnik pracuje z godną podziwu kulturą, ale dzięki wolnemu wydechowi oraz ostremu wałkowi rozrządu brzmi jak dzikie zwierzę. Jak na amerykańskie V8 przystało.

Radio zostało oryginalne. Maciej i tak woli słuchać V8 na wolnym wydechu.

Boczne "wloty" montowano na wszystkich modelach Mustanga. To atrapy.

Hołd dla Shelby’ego. Gałka pięciobiegowej skrzyni jest w tradycyjnych kolorach Wimbledon White i Guardsman Blue.

"Wybierz Mustanga Convertible, by mieć o czym opowiadać wnukom", głosił fabryczny prospekt. To właśnie głód przygody sprawił, że tak wielu klientów ustawiało się w kolejkach do salonów Forda.

Tym, którzy w Mustangu pragnęli wrażeń jak z wyścigów Trans-Am, Ford polecał homologacyjny model Boss 302. To był najbardziej bezkompromisowy wariant w katalogu.

Obręcze American Racing mają 18 cali. Powstały na wzór klasycznych felg Halibrand z centralną nakrętką, które montowano na Shelby Cobrach, ale są kilka numerów większe.