„Pod koniec lat 80. projektanci wciąż wahali się, czy nadwozia mają być obłe, czy pozostać kanciaste jak dotychczas. Tipo powstało według tej drugiej szkoły. Wyróżniał się jednak diametralnie od swojego poprzednika – minimalistyczną, a jednocześnie elegancką linią. Samochód sam w sobie jest dziś rzadkością, a wersja z szesnastozaworowym silnikiem to już prawdziwy unikat. Większość egzemplarzy Tipo nie wzbudzała większych emocji. Ta odmiana była wyjątkiem, bo pod maskę trafił 146-konny motor z czterema zaworami na cylinder. Dzięki temu rywalizacja z autami pokroju Golfa GTI nie stanowiła problemu.

„Dwulitrowy silnik z wtryskiem był najmocniejszą jednostką, jaką Fiat miał w ofercie — z wyjątkiem sześciocylindrowego V6 w Cromie, zapożyczonego od Alfa Romeo. Ten sam motor trafił również do Lancii Themy, a w rozwiniętej formie napędzał legendarną Deltę HF Integrale. Pod maską Sedicivalvole pracuje wolnossący, czterocylindrowy silnik o pojemności 1 995 cm³, rozwijający 146 KM przy 6 250 obr./min i 173 N·m momentu obrotowego. Sprint od 0 do 100 km/h zajmuje mu około 8,4 sekundy, a prędkość maksymalna dochodzi do 207 km/h. W zestawieniu z masą własną rzędu 1 180 kg dawało to Tipo osiągi, które śmiało można określić jako niemal sportowe.

„Mimo sportowych akcentów i dedykowanego wzoru felg, samochód niewiele różnił się od cywilnych odmian. Na pierwszy rzut oka nie zdradzał, że to tak wyjątkowo dynamiczna wersja. Był raczej dyskretny, co dla niektórych stanowiło zaletę, ale nie wystarczyło, by stał się bestsellerem. Wręcz przeciwnie — z czasem popadł w lekkie zapomnienie jako niedoceniony hot hatch. Dziś jest jeszcze rzadszy, ale też coraz bardziej poszukiwany przez miłośników nietypowych samochodów. Nie zrobisz nim wrażenia na szerokim gronie, ale gwarantuje ogromną satysfakcję z jazdy.