Porsche 924 produkowano przez 10 lat (w 1985 r. zastąpiono je 924S z silnikiem Porsche), do "setki" rozpędza się w niecałe 10 sekund. Tymczasem ocenimy je w skali 1-10.

Rysunek nadwozia jest zgrabny i proporcjonalny, acz zupełnie odmienny od zaokrąglonego 911. Otwierane do góry przednie reflektory są ówczesnym krzykiem mody.

Dziwny ten obrotomierz, wyskalowany do 240 tys. obrotów, a prędkościomierz w milach staropolskich. I co tutaj robi ta okropna dźwigienka od wycieraczek z Golfa?

Wszędzie jest czarny plastik, nie ma żadnych rozweselających akcentów. Smutniej jest tylko na dworcu w Kutnie.

Gdybym mógł dać więcej niż 10, dałbym. Dźwignia biegów pracuje po prostu idealnie pod każdym względem: ergonomii, precyzji i towarzyszących oporów.

Porsche przyzwyczaiło do świetnych hamulców, ale pod warunkiem, że są autorstwa Porsche. Te pochodzące z VW są wyłącznie satysfakcjonujące, bo wóz przyzwoicie hamuje i nigdzie nie ucieka.

Z gołą głową jest się szczelnie opatulonym przez podsufitkę, natomiast w jakimkolwiek nakryciu głowy robi się ciasno. Przykładowo, siedząc w kasku, dotykałem już sufitu.

Koło zapasowe znajduje się przy pasie tylnym, ustawione pionowo. Dostęp jest dzięki temu ułatwiony, bo można je sprawnie wyciągnąć.

Twardość zawieszenia? Jak to w Golfie, co ja mam Wam jeszcze powiedzieć? Może jest nieco twardziej.

Dwulitrowy silnik jest pochylony w lewo, gdy popatrzymy od przodu samochodu, przez co serwis niektórych podzespołów może być trudniejszy. Jednak podstawowe naprawy okresowe da się wykonać bez większych problemów.

Powierzchnia bagażnika jest sensowna, ale jego objętość ogranicza wysoka podłoga. Skoro montuje się pod nią skrzynię biegów, to tak musi być.

Najmocniejsza strona 924 to prowadzenie na krętej drodze. Podręcznikowe wyważenie i zawieszenie wzmocnione o dwa stabilizatory nieustannie trzymają wóz przyklejony do drogi.

Zestaw ratunkowy dla kierowcy i samochodu zmieści się do bagażnika, ale do kabiny już średnio.

Wóz zawraca wokół komina, spokojnie wyrobi się na większości skrzyżowań w mieście bez potrzeby cofania.

Przyzwoicie pojemny schowek po stronie pasażera przyjmie w swe progi kilka podręcznych przedmiotów. Niczego więcej nie ma, ewentualnie można rzucić na tylne siedzenia.

Samochód jest bardzo niski, dlatego do środka wpada się jak do studni, a potem tak samo wychodzi. Mogłem pić alkohol i palić papierosy, miałbym 150 cm wzrostu i nie byłoby problemu.

Niska masa, 125 koni i napęd na dociążoną tylną oś dają dobre rezultaty. Co prawda oczy nie wpadają do środka, ale na tle innych sportowców nie ma wstydu.

Właściwie zawsze przy otwieranych lampach procedura jest taka sama. Reflektor musi być postawiony, abyśmy mogli pobawić się wkrętakiem i finalnie wymienić żarówkę.

Porsche cierpi na syndrom przerostu wiedzy nad wyglądem. Jest ubogie i przezroczyste w formie, poskładane z części Volkswagena rozsypanych po hali, ale przekonuje do siebie świetnym prowadzeniem.

Gdyby w tym miejscu znajdował się emblemat Volkswagena, nie byłoby mowy o wyszydzaniu. A tu nie dość, że jest znaczek Porsche, to jeszcze kluczyk wkłada się nie z tej strony kierownicy.

Krysia się nie odwróciła. Porsche 924 nie wygląda jak milion dolarów, co najwyżej jak dwa tysiące kolumbijskich pesos. Dodatkowo ma przypiętą nieco krzywdzącą łatkę "Porsche dla biedaków", która niestety rzutuje na jego postrzeganie przez publikę.