Model S nie był tak ordynarnie oznakowany, jak późniejsze Type R. Logo Hondy jest takie samo, jak w każdym innym aucie. Dodatkowa litera S prawie nie rzuca się w oczy.

Noś modne ciuchy, modnych ciuchów nigdy dość. Standardowy Civic wyglądał jak szara myszka, lepiej ubrana wersja S sprawiała wrażenie poważniejszego samochodu.

Dostęp do podzespołów i osprzętu jest rewelacyjny. Jedyny problem polega na tym, że motor jest… strasznie nisko i podczas dłubania piecze kręgosłup.

Dwa stabilizatory robią robotę, ponieważ na szybkim slalomie Civic praktycznie się nie ugina. Doskonała praca układu kierowniczego uzupełnia krajobraz sukcesu.

Jeśli kogoś zmyli to, jak nowocześnie Civic jeździ (bo mało co wskazuje, że ma 40 lat), niech zwróci uwagę na staroświecki tylny zbiornik od płynu do spryskiwaczy.

Zdejmowany szyberdach był także domeną modelu S. Wszystko wygląda świetnie w prospektach, jednak ze zdemontowaną klapą nie bardzo jest co zrobić.

Civic S w ramach specjalnego wyposażenia posiadał inny rozmiar ogumienia, jednak opona naciągnięta była na standardowe felgi ze stali. Mało krzykliwie, a treściwie.

Z przodu i z tyłu dostęp do żarówek nie sprawia najmniejszych trudności. Nie trzeba pruć klosza, w obu przypadkach jest wygodny dostęp od zakrystii.

Zapasu nie ma zbyt dużo, jednak rosła osoba o usposobieniu grzyba usadowi się dosyć wygodnie w fotelu.

Tak jak w przypadku starszego pana w kapeluszu, młodszy pan w kasku o łobuzerskim zacięciu nie będzie narzekał zarówno na niedosyt, jak i nadmiar miejsca.

Hamulce są tak dobre, że można wypaść przez przednią szybę. Przy pierwszym hamowaniu samochód nie zmieścił się w obiektywie, za drugim razem użyłem mniejszej siły.

Gaśnica oraz apteczka zajmują całe wolne miejsce na ewentualny bagaż. Jeżeli chcemy wyjechać na wczasy, to po drodze lepiej nie mieć wypadku.

Trudno, co robić. Obniżony próg załadunku i rozkładane oparcia kanapy ratują sytuację, ale pojemność bagażnika w sytuacji wyjściowej jest nadzwyczaj skromna.

Idealnie sztywno, wzorowo ergonomicznie, wszystko jak trzeba. Praca lewarka jest tak męska, że po zakończeniu jazdy musiałem się ogolić.

Utwardzone zawieszenie jest zdecydowanie nastawione na szybką jazdę. Sunąc po kocich łbach, można zwrócić śniadanie i wczorajszą kolację.

Pomimo sportowego zacięcia namacalne osiągi, w tym także przyspieszenie, nie wyrywają z kapci. Jak już wcześniej ustaliliśmy, nie o suche dane w tym samochodzie jednak chodzi.

Po stronie pasażera, za zamykaną klapką, umieszczono dosyć pojemny schowek. Jest on dosyć głęboki, dlatego szukając w nim pilota do bramy, można spowodować korek.

Przy manewrowaniu Civic nie jest już tak sprytny, jak podczas szybkiego slalomu, ale krótki rozstaw osi pomaga podczas nawrotów.

Krysia się odwróciła. Aparycją Civic nie czaruje, jednak zgrabnie ułożona fryzura, skromna muskulatura i lepsze ubranie zmiękczyły jej serce. Po bliższym zapoznaniu zaplusował także cechami charakteru.

Koło zapasowe nie zajmuje miejsca w i tak niezauważalnym bagażniku, jednak wypakowanie go spod podłogi wymaga wyrzucenia bagaży. Coś za coś.