Lata mijają, świat wokół się zmienia, a on wciąż piękny i młody.

Pomimo wyraźnych naleciałości lat 30. linia Garbusa jest ponadczasowa i zawsze wygląda dobrze

Dla uniknięcia nakładki z produkowanym równolegle Volkswagenem 1600, Garbus z takim silnikiem nosił oznaczenie 1302S, symbolizujące harmonię, postęp… Dobra, nieważne.

Odnajdzie się w nim każde pokolenie kierowców.

Deska rozdzielcza to ucieleśnienie minimalizmu. Jeden zegar i kilka przełączników, po co komu więcej? Dobry szofer i tak jeździ na słuch.

Umieszczone blisko siebie pedały to raj dla kierowcy z żyłką rajdowca. Prawa noga, lewa noga, międzygaz, redukcja. Niestety wciąż jedziemy Garbusem.

Duże powierzchnie przeszklone i dopasowane wnętrze "slim fit" skutkują wyborną widocznością i doskonałym wyczuciem gabarytów samochodu.

Samochody popularne miały być przede wszystkim komfortowe na dziurawej drodze i tak jest w istocie. Niezależne zawieszenie wszystkich kół to dodatkowy profit.

Płaski silnik utrudnia przeprowadzanie napraw, chociaż do regulacji zapłonu miejsca wystarczy. Nie obędzie się bez klękania, aczkolwiek nie wzbudza to litości w samochodzie.

Raczej typowo dla epoki należy odkręcić kilka śrubek i zdemontować lampę, aby dostać się do żarówek. Problem? Żaden.

Zazębienie biegów odbywa się z pewnym wysiłkiem, ale bez nieprzyjemnych zgrzytów i zahaczeń. Dźwignia jest długa, więc podczas jej prowadzenia można zapomnieć, którego biegu się szuka.

Volkswagen 1302S posiada już tarcze na przedniej osi, co znacznie polepsza skuteczność hamulców. Wymagają siły w użyciu, ale zarazem dobrze czuć pod stopą, gdzie auto się zatrzyma.

Przyrost miejsca w stosunku do starszych modeli pozwala nawet podczas dłuższych wyjazdów przestrzegać zasad BHP.

Podczas jazdy w slalomie czuć geny Porsche, ale silne przechyły zdradzają, że to wciąż tylko Garbus.

Jedna z tajemnic niespodziewanej przestrzeni w bagażniku. Koło zapasowe w modelu 1302 ułożono poziomo i schowano pod wykładziną, uwalniając kilka litrów wolnej przestrzeni.

Wysokie nadwozie odbija się na przestrzeni wewnątrz. Siedzi się dosyć wysoko, mimo to pozostaje znaczny zapas na nakrycie głowy, tak wyjściowe jak i wyczynowe.

Nic niezwykłego, schowek po stronie pasażera. Trudno go otworzyć, bo rygielek działa opornie i mało intuicyjnie. Za klapką schowka znajduje się wihajster do otwierania pokrywy bagażnika.

Dzięki tylnemu układowi napędowemu do kręcenia się w miejscu nie potrzeba dużo przestrzeni. Podczas manewrowania można się jednak nieco spocić.

Wnętrze jest przestronne, ale w górę, wszerz – nie. Garbus to samochód pięcioosobowy, ale podróżowanie w komplecie jest torturą.

Na długie wakacje raczej się nie zapakujemy, ale jak na przedni bagażnik – nie jest źle. Byłoby lepiej, gdyby nie znajdujący się z przodu zbiornik paliwa.

Wcześnie wypadające apogeum momentu obrotowego pozwala nie odstawać od innych w momencie ruszania. Później krzywa niutonometrów opada i jest coraz gorzej.

Krysia się odwróciła. Rozczulił ją wygląd samochodu, który od razu wzbudza pozytywne emocje. Garbus robi tak sympatyczne wrażenie, iż odwracają się za nim nawet ludzie, którzy nie interesują się specjalnie motoryzacją.