Mało znany Pinin ma dużo większe zasługi dla historii, niż można się spodziewać. Tu zbliżenie na tylne światła, których patent trafił do innej pracy Pininfariny, Cadillaca Allanté.

Ferrari Pinin już na etapie projektu miało być dużą, luksusową i nowoczesną limuzyną.

To naprawdę się stało – w 1980 r. zbudowano Ferrari z drugą parą drzwi. Co prawda nie dokonało tego Ferrari i nie ukończono go aż do roku 2010… Więcej informacji w artykule!

Pasażerowi tylnego fotela w 1980 r. niczego nie mogło brakować. Dostawał elektrycznie sterowany fotel, klimę, radio ze słuchawkami, telefon, a przede wszystkim masę przycisków.

Mimo że Pinin powstawał jako prototyp, jego projekt był dopracowany w każdym szczególe. Na nadwoziu pojawił się m.in. ruchomy element aerodynamiczny, który przykrywał wycieraczki.

Projekt karoserii powstał pod kierownictwem Leonarda Fioravantiego, który wydał na świat również Ferrari 365 GTB/4 Daytonę, Berlinettę Boxer, Testarossę i 308.

W teorii takie zdjęcie miało nigdy nie powstać. Ferrari Pinin zaczęło poruszać się o własnych siłach dopiero 30 lat po swojej premierze.

Wyczynowy wydech włoskiej firmy ANSA jest jednym z tych kontrastowych elementów, który nawiązywał do tradycji Ferrari i zdradzał motorsportowe DNA konstrukcji.

Skóra angielskiej firmy Connolly zniosła tu próbę czasu równie dobrze jak w klasycznych modelach Maserati, Rolls-Royce’a, Bentleya i Morgana, gdzie również trafiała.

W imię aerodynamiki zdecydowano się na odważny ruch wklejenia szyb na nadwozie, przez co nie da się ich opuszczać. Takie prawa prototypu.

Na tle futurystycznego, wysoko poprowadzonego tunelu środkowego wyróżnia się dźwignia ręcznej skrzyni biegów. Wyczynowy silnik można było połączyć tylko z pięciobiegową przekładnią w układzie transaxle.

Pięciolitrowy, wysokoobrotowy silnik typu F102 nijak nie pasował do charakteru dostojnej limuzyny. Fioravanti wybrał go, bo pozwalał nisko prowadzić linię maski. Poza tym miał taki motor w magazynie.

Projekt Pinina przypomina Ferrari 400. Jest nawet zbliżony do niego wymiarami. Jednak w rzeczywistości to całkiem inny samochód.

Montaż pięciolitrowego V12 z Ferrari 512 BB okazał się okrutnie trudnym wyzwaniem. Ostatecznie auto jeździ, ale na przykład prawie nie skręca w lewo.

Pinin spędził większość ze swoich 40 lat w różnych składach i garażach, o czym przypominają na przykład takie pajęczyny…

Pinin wywołał ogromne poruszenie podczas premiery na targach w Turynie wiosną 1980 r.

Wentylacja kabiny realizowana była nie przez banalne otwory, lecz ciągnącą się przez całą szerokość szczelinę. To znacznie cichsze i nowocześniejsze rozwiązanie, które dopiero od niedawna spotyka się w produkcyjnych autach.

Pinin to niesamowity projekt, w którym wyjęte wprost z przyszłości innowacje komputerowe spotykają się z tradycyjnym rzemiosłem jakościowej tapicerki i analogowej mechaniki.

Sposób, w jaki Pininfarina mogła dysponować znaczkiem Ferrari, dziś by nie przeszedł. Firma z Maranello dowiedziała się o istnieniu Pinina dopiero na jego premierze, zaś o specjalnych Ferrari dla Sułtana Brunei dopiero kilkanaście lat po ich zbudowaniu…

Tutaj moment prawdziwego tryumfu dla fanów motoryzacji PRL – pośrodku tej luksusowej limuzyny z przyszłości znajduje się prędkościomierz, który do złudzenia przypomina ten z Fiata 126p.

Poniższy szkic pokazuje początkowy zamysł projektantów w kabinie. Nie wszystkie z tych pomysłów udało się zrealizować, jak choćby uciętą kierownicę. Teraz eksperymentuje z nią Tesla…

Miłośnicy marki rozpoznają w tych kołach felgi Speedline. W rzeczywistości prototypowy wzór w Pininie dopiero zwiastował ich nadejście.

Więcej przycisków, kabina wytrzyma! Projektanci postawili sobie za cel, by w Pininie pojawiły się wszelkie możliwe bajery.

Z tyłu miejsca i wygód jest dość, choć duże cykorłapki po obydwu stronach foteli wymownie sugerują, jak mają zostać przewiezieni pasażerowie.

Czyż takim projektem nie zadałoby się szpanu nawet na parkingu, na którym jest już Aston Martin Lagonda i Facel Vega? Pomysł był piękny…

Za podawanie paliwa w iście wyścigowym stylu odpowiadały cztery duże trójgardzielowe gaźniki Weber typu 40IF3C/9. Wolnossący, dwunastocylindrowy silnik osiąga maksymalną moc przy 6800 obrotach. Możecie sobie tylko wyobrażać, jaki wydaje przy tym wrzask.

Enzo Ferrari żywo interesował się koncepcją czterodrzwiowego modelu i chciał wprowadzić ją w życie, ale nie miał na to funduszy i możliwości technicznych.

Po naszej sesji Pinin został spakowany, wysłany do USA i tyle go widzieli. Od tamtego momentu auto nie pojawiło się publicznie.