Celem projektu było stworzenie auta, które wygodnie przewiezie cztery osoby, zajmując przy tym jak najmniej miejsca na drodze. Oznaczało to nie tylko maksymalne wykorzystanie przestrzeni wewnątrz, ale też nietypową — jak na tamte czasy — wysokość nadwozia. Dziś wyższe sylwetki małych aut nikogo nie dziwią, bo pozwalają wygospodarować więcej miejsca w kabinie bez zwiększania długości czy szerokości. W latach 80. taka koncepcja wciąż była nowością, choć eksperymentowało z nią wiele marek. Nadal wierzycie w legendę, że ktoś nam ukradł projekt Beskida?

W porównaniu do Opla Corsy tamtej epoki Junior był o 90 mm wyższy i 40 mm szerszy, ale aż o 210 mm krótszy. To robiło dużą różnicę w mieście, gdzie zwinność i łatwość parkowania miały kluczowe znaczenie. Co ciekawe, aż dwie trzecie całkowitej długości auta przeznaczono na przestrzeń pasażerską, a wnętrze skrywało wiele sprytnych rozwiązań. Konstrukcja kabiny ułatwiała produkcję zarówno wersji z kierownicą po lewej, jak i po prawej stronie – dzięki symetrycznemu modułowi obejmującemu pedały, kolumnę kierownicy, hamulec ręczny i system wentylacji. Takie rozwiązanie ograniczało koszty produkcji.

Wnętrze pełne było schowków i półek – pod fotelami, w konsoli, a nawet pod deską rozdzielczą. Sama deska była modułowa: podstawowe zegary (prędkościomierz, wskaźnik paliwa i temperatury cieczy chłodzącej) można było łatwo rozbudować o kolejne, bez potrzeby ingerencji w instalację elektryczną. Nowe wskaźniki – podobnie jak standardowe – miały formę kostek, które wystarczyło wpiąć w gotowe miejsce. Elastyczność była tu hasłem przewodnim. Radio? Można je było wyjąć i zabrać ze sobą niczym przenośny odtwarzacz. Dach? Wymienny – plastikowy, w dwóch częściach, płócienny albo przezroczysty, panoramiczny. Pokrowce na siedzenia? Po zdjęciu zmieniały się w śpiwory. W drzwiach – torby zakupowe, które można było odpiąć i zabrać do sklepu. A zegarek z deski rozdzielczej? Przekształcał się w budzik.

Choć Junior powstał z myślą o oszczędności, musiał być też po prostu przyjemny w prowadzeniu. Pod maską miał silnik 1.2 o mocy 55 KM, który pozwalał rozpędzić się do 100 km/h w 15 sekund i osiągnąć prędkość maksymalną 151 km/h. Może nie była to rakieta, ale jak na lekkie auto stworzone z myślą o ekonomii – całkiem nieźle. Zwłaszcza że Junior ważył zaledwie 650 kg. To dawało mu stosunek mocy do masy na poziomie 85 KM na tonę. W mieście takie parametry są więcej niż wystarczające.

Do tego dochodziła świetna aerodynamika. Współczynnik oporu powietrza wynosił zaledwie 0,31 – rewelacyjny wynik jak na auto tej wielkości. Choć samochód nie trafił do produkcji, był projektem doświadczalnym, dzięki czemu Opel wyciągnął wiele wniosków, które wykorzystał w samochodach seryjnych z lat 90.