Wielka tablica przyrządów wygląda jak peerelowska meblościanka, ale nie można jej zarzucić, że jest wyrwana z kontekstu i nie pasuje do samochodu.

Czerń wyszczupla, ale i tak widać, że to duży wóz. Ponad 5 metrów wzdłuż, ponad 2 metry wszerz, ponad 3 metry rozstawu osi. W Europie nakrywałby każdy samochód tej klasy, w USA wtapiał się w tłum.

"Our ride is known far and wide", głosiła broszura reklamowa Mercury. Tłumacząc na polski z zachowaniem rymów częstochowskich: "prowadzenie jak marzenie"!

Dźwignia selektora przeskakuje w wyczuwalny sposób i znajduje się dokładnie tam, gdzie powinna się znajdować w amerykańskim wozie full size: na kolumnie kierownicy.

Jak na "Amerykana", blisko dwutonowy wóz hamuje bardzo efektywnie i stabilnie. To zasługa tarcz na przedniej osi, standardu w tym roczniku i wersji.

Kabina jest stosunkowo krótka, ale zarazem szeroka i wysoka, dlatego miejsca nad głową nie brakuje.

Koło zapasowe umieszczono na końcu bagażnika, co wpłynęło zarówno na jego pojemność, jak i utrudniło dostęp do samego zapasu w przypadku pełnego załadunku.

Czy ktoś spodziewał się innego rezultatu niż tego, że podczas uginania zawieszenia samochód dotknie asfaltu, po czym odbije i uderzy mnie w szczękę? Oczywiście, że nikt.

Komora silnika jest ogromna, dlatego dostęp do regularnie serwisowanych części jest bardzo dobry. Delikatną niedogodnością będzie oddalenie samego silnika od pasa przedniego.

Bagażnik jest głęboki, ale nieregularny. Dodatkowo wypada niekorzystnie w konkurencji "oczekiwania kontra rzeczywistość". Patrząc na tylny zwis, spodziewałem się po nim dużo więcej.

Czy w kabinie, czy w bagażniku – będzie gdzie upchnąć apteczkę i gaśnicę.

Średnica zawracania jest dosyć duża, ale zestawiona z długością samochodu prezentuje się o wiele lepiej. To zasługa długich zwisów.

Schowków i skrytek nie ma zbyt wiele, ale ten po stronie pasażera spokojnie pomieści całą zastawę stołową.

Do środka wchodzi się dosłownie jak do pokoju gościnnego. Nie trzeba robić żadnych akrobacji ani uników, kanapa jest na idealnej wysokości, podobnie jak linia dachu.

Silnik jest najsłabszy w ofercie, ale dzięki dużej pojemności i tak da się nim widowiskowo ruszyć. Dobrze, że napęd wędruje na odpowiednią oś.

Reflektor musi być otwarty i aktywny podczas wyjmowania żarówki. Przy realnej naprawie problem raczej nie będzie miał miejsca, bo kto normalny wymienia sprawną żarówkę?

Grand Marquis to najwyżej pozycjonowana wersja modelu Marquis. Przez pewien czas używał lekko zmienionego emblematu Lincolna. Obie marki należały do koncernu Forda.

Mercury ma jeszcze w sobie coś z bad boya przełomu lat 60. i 70., jednak duchowo już zdecydowanie bliżej mu do epoki malaise.

Krysia się odwróciła. Amerykańskie samochody na tle europejskich zawsze będą się wyróżniały. Mimo że taki Grand Marquis powstawał w tych samych latach, co np. Mercedes W114, stylistyka jest zupełnie odmienna. To przyciąga uwagę, nawet jak ktoś się nie zna na samochodach.

Ze względu na opinię samochodu dla osoby starszej często szyderczo przestawiano spację w słowach "Grand Marquis", tworząc "Grandma Rquis". Babciu, nie szalej na drodze, zatrzymuj się na czerwonym świetle.