Pierwszy jezdny automobil skonstruowany przez Augusta Horcha powstał na początku stycznia 1901 r. Był to pojazd o otwartej konstrukcji nadwozia, wyposażony w latarnie ze świecami jako źródło oświetlenia. Działający na własny rachunek Horch mógł wreszcie zrealizować pomysł umieszczenia silnika z przodu, czyli rozwiązanie, do którego wcześniej bezskutecznie próbował przekonać Carla Benza. Pierwszy model marki Horch napędzany był 2-cylindrowym silnikiem o mocy 4,5 KM, wyposażonym w skrzynię korbową wykonaną ze stopu metali lekkich, co wówczas uchodziło za wyjątkowe osiągnięcie techniczne. No. 1 osiągał prędkość maksymalną wynoszącą 32 km/h.

Na początku XX w. Rajd Alpejski uchodził za jeden z najtrudniejszych rajdów długodystansowych. Wymagał od samochodów nie tylko mocy i wytrzymałości, ale przede wszystkim niezawodności w ekstremalnych górskich warunkach. To właśnie tam trzykrotnie z rzędu – w latach 1912, 1913 i 1914 – triumfowało Audi Type C, przez co zdobyło prestiżowy przydomek „Alpensieger”, czyli „zwycięzca Alp”. Type C był napędzany 4-cylindrowym silnikiem o pojemności 3,5 l i mocy 35 KM. Co ciekawe, hamulec uruchamiano ręcznie za pomocą dźwigni, a oświetlenie zapewniały lampy gazowe produkcji firmy Carl Zeiss. Między rokiem 1912 a 1921 powstało łącznie 1116 egzemplarzy tego modelu.

Po bardzo kosztownym i skomplikowanym konstrukcyjnie modelu Type M Audi postanowiło opracować bardziej przystępny, choć wciąż luksusowy samochód klasy wyższej. Tak powstał Type R, często nazywany „Imperatorem”. W porównaniu z poprzednikiem został dosyć mocno uproszczony – zrezygnowano z hydraulicznego układu hamulcowego na rzecz mechanicznego, a 4-przełożeniową skrzynię biegów zastąpiono 3-stopniową. Zmianie uległa również konstrukcja nadwozia, co miało na celu obniżenie kosztów produkcji. Zrezygnowano także z głowicy cylindrów wykonanej ze stopów lekkich, stosowanej wcześniej w Type M. Najważniejszą nowością był jednak silnik – pierwszy raz w historii marki zastosowano 8-cylindrową jednostkę napędową, która generowała ok. 100 KM. Pozwalało to osiągać prędkość maksymalną rzędu 120 km/h, co w ówczesnych czasach stanowiło imponującą wartość.

Wielki Kryzys odcisnął swoje piętno również na branży motoryzacyjnej. Siła nabywcza społeczeństwa malała, a przyfabryczne place zapełniały się niesprzedanymi samochodami. W obliczu tej sytuacji dwaj ostatni inżynierowie biura projektowego Audi w zaledwie 36 dni roboczych opracowali koncepcję niewielkiego przednionapędowego pojazdu. Już w lutym 1931 r. auto trafiło do sprzedaży. DKW Front F1 (pierwsze z lewej na zdjęciu obok), bo tak brzmiała jego nazwa, ważyło zaledwie 450 kg, a napędzał je prosty 2-suwowy silnik o pojemności 494 cm³. Z ceną wynoszącą zaledwie 1685 marek niemieckich był to najtańszy samochód dostępny na ówczesnym rynku. Przystępność cenowa połączona z innowacyjnym przednim napędem sprawiły, że DKW Front F1 zapisało się na trwałe w historii motoryzacji jako jeden z pionierów przyszłościowych rozwiązań konstrukcyjnych.

Audi Front UW 220, bo tak brzmiała pełna nazwa tego modelu, było pierwszym samochodem marki wyposażonym w napęd na przednie koła. W jego konstrukcji wykorzystano gotowe rozwiązania zaczerpnięte z budżetowego i cieszącego się popularnością DKW F 1. Pod maską Audi Fronta znalazł się jednak znacznie większy silnik, a konkretnie mowa o 6-cylindrowej jednostce OHV o pojemności 1950 cm³ i mocy 40 KM. Motor ten został opracowany przez samego Ferdinanda Porschego z myślą o innym pojeździe z grupy Auto Union – Wandererze W22. Litery „UW” w nazwie oznaczały „Umgekehrter Wanderer”, czyli „odwrócony Wanderer”, i odnosiły się do faktu, że silnik odwrócono o 180 stopni. W 1935 r. zadebiutowała wydajniejsza wersja – UW 225 – w której rozmiar silnika zwiększono do 2257 cm³, a moc wzrosła do 50 KM.

Rok 1935 zapisał się jako jeden z najważniejszych w historii marki Horch. To właśnie wtedy zadebiutowała ekskluzywna seria 850, uznawana dziś za jedną z najpiękniejszych linii niemieckich samochodów przedwojennych. Szczególne miejsce zajmuje w niej model Horch 853 – luksusowy kabriolet z rzędowym, 8-cylindrowym silnikiem o pojemności niemal 5 l. Początkowo samochód dysponował mocą 100 KM, którą dzięki zmianom w układzie rozrządu podniesiono jeszcze o 20 koni. Napęd przekazywany był na tylne koła za pośrednictwem skrzyni biegów z czterema przełożeniami. Opcjonalnie można było zamówić przekładnię z systemem „overdrive” produkcji ZF. Źródła podają, że do dziś zachowało się jedynie 50–60 egzemplarzy Horcha 853 z ok. 700 wyprodukowanych, co czyni go jednym z najrzadszych i najbardziej pożądanych niemieckich klasyków epoki.

W latach 30. XX w. gwałtownie wzrosło zapotrzebowanie na samochody codziennego użytku o sportowym charakterze. W odpowiedzi na sukces BMW, które modelem 328 zdobyło serca klientów, firma Wanderer postanowiła wkroczyć do tego segmentu. Pod nadzorem Ferdinanda Porschego opracowano nowy samochód sportowy, bazujący na 2-litrowym silniku R6. Po wyposażeniu w kompresor jednostka osiągała moc 85 KM – wartość w pełni wystarczającą, biorąc pod uwagę niewielką masę pojazdu. Dużą innowacją okazało się zastosowanie w pełni niezależnego przedniego zawieszenia, zestawionego z osią pływającą z tyłu. Łącznie wyprodukowano zaledwie 258 egzemplarzy tego modelu.

Europa przez długi czas zmagała się ze skutkami światowego Wielkiego Kryzysu. W odpowiedzi na rosnące zapotrzebowanie na tani, dostępny i nowoczesny środek transportu marka DKW wprowadziła w 1935 r. na rynek model F5 (czerwony roadster na zdjęciu obok). Samochód ten stał się jednym z filarów niemieckiej motoryzacji przed II wojną światową. Pod maską pracował 2-suwowy, 2-cylindrowy silnik o pojemności 584 cm3 (w wersji Meisterklasse) lub 692 cm3 (Reichsklasse), generujący odpowiednio ok. 18 i 20 KM. Na czele gamy dostępna była odmiana Front Luxus Sport, wyróżniająca się lepszymi osiągami oraz bogatszym wyposażeniem. Model odniósł duży sukces rynkowy – w latach 1935–1937 wyprodukowano ok. 60 tys. egzemplarzy.