Od dawien dawna nawet najbardziej niedbałego kierowcę udaje się przecież namówić na mniej lub bardziej zaawansowaną formę konserwacji lakieru. Zwykle pomaga straszenie powszechnym wrogiem nadwozia, czyli na przykład zimą, solą, ptasimi odchodami, rozbitymi owadami itp. Przedstawienie wizji ogromnej utraty wartości auta z uwagi na rysy, zmatowienia i odpryski, a nie daj Boże korozję zwykle jest skuteczne, i nawet ci, którzy sami mają wstręt do sprzątania samochodu, decydują się na usługę zabezpieczenia. Czy to faktycznie wszystko bujdy i straszaki obliczone na wyczyszczenie tylko kieszeni kierowców? Czy może faktycznie jest jakiś cudowny sposób na zawsze czyste i zawsze świeże powierzchnie samochodu?

Rozwój w dziedzinie preparatów do zabezpieczenia lakieru stara się nadążać za rozwojem samych samochodów. W jakieś sto lat producenci przeszli od dość prymitywnych past z łojem i tłuszczem, przez produkty z zawartością wosków roślinnych, do syntetycznych tworów. Wszystko to stosowane regularnie faktycznie pomagało chronić lakiery, spowalniając ich degradację i ułatwiając mycie. Obudowane było to od początków dwudziestego wieku marketingiem, który roztaczał wizje niesamowitych korzyści płynących ze stosowania danego specyfiku. W dwudziestym pierwszym wieku nadal możemy kupić (wcale niezłe!) tradycyjne, naturalne produkty do konserwacji lakieru, ale nie jest to ostatnie słowo panów z laboratoriów koncernów chemicznych. Po etapie fascynacji syntetycznymi polimerami i produktach je zawierającymi, które stanowiły nową jakość w kwestii trwałości zabezpieczenia, nadeszły czasy nanotechnologii, które zawładnęła wieloma dziedzinami życia i biznesu. Pierwsze produkty działające podobnie jak dzisiejsze powłoki ochronne przeznaczone dla rynku motoryzacyjnego były z nim związane dość luźno. Używano ich do zabezpieczenia elektroniki przed szkodliwym wpływem czynników zewnętrznych oraz jako odpowiedź na działanie wandali w przestrzeniach miejskich. Silne właściwości hydrofobowe i oleofobowe, jakie mają te preparaty, okazały się zbawienne w walce przeciwko farbie w sprayu. Do tej pory bardzo trudno usuwalna z wagonów metra, elewacji budynków czy pomników okazała się nietrwała na chronionych systemami antygraffiti powierzchniach.

Czy w takim razie zabezpieczony powłoką ochronną samochód można doczyścić z graffiti? Owszem, ale w zastosowaniach automotive to tylko dodatkowa korzyść. Główne benefity to bardzo łatwe mycie i własności samooczyszczania lakieru. Efekt kwiatu lotosu, hydrofobowość czy bardziej prozaicznie: kropelkowanie na lakierze to widowiskowy i pożądany efekt. Świadczy o zmniejszonym napięciu powierzchniowym i gładkiej strukturze powierzchni, utrudnia przywieranie brudu i nadaje śliskości, co minimalizuje powstawanie mikrorys. Jeśli dodamy do tego fakt, że dobra powłoka nabudowuje na lakierze cienką, ale twardą warstewkę o idealnej klarowności i zdecydowanie bardziej jednorodnej strukturze niż sam lakier, otrzymujemy przepis na lepszy wygląd nadwozia i jeszcze bardziej utrudnione powstawanie zarysowań. Oczywiście dotyczy to defektów w skali mikro, a nie zabezpieczenia przed zderzeniem z betonową latarnią…

Wbrew bardziej lub mniej udanym kampaniom reklamowym lakier zabezpieczony powłoką można zarysować i pobrudzić. Niestety, mimo wytężonych prac naukowców nie mamy aż takiego przełomu, który pozwoliłby przestać troszczyć się o należytą pielęgnację pojazdu. Powłoki ochronne nie tworzą też tarczy, od której odbijają się wystrzelone spod kół ciężarówki kamienie. Nie powodują, że na masce można bezkarnie tańczyć w szpilkach i nie sprawią, że możemy pod nasze auto podłożyć ogień, a potem pojechać po dzieci do szkoły. Wszystkie powyższe przykłady widziałem już w reklamach, podobnie jak stek innych bzdur, na które szkoda słów.

Mimo braku nadprzyrodzonych mocy dobre produkty bronią się skutecznością i dają zadowolenie użytkownikom. Kilkuletni wyraźny efekt działania w formie ładnego wyglądu lakieru i bajecznie łatwego usuwania zabrudzeń to mocny argument. Ochrona przed degradacją w postaci blaknięcia i matowienia jest faktem. Mniejsze brudzenie samochodu na przykład podczas jazdy w deszczu to też nie hasło marketingowe. Z obserwacji wiem, że zdecydowana większość klientów wraca na usługę zabezpieczenia pojazdu z kolejnymi samochodami lub po zakończeniu żywotności wykonanej aplikacji. Z zabezpieczonym nadwoziem żyje się po prostu łatwiej i nie trzeba używać arsenału środków, aby utrzymać je w należytej kondycji. W tym miejscu zauważmy, że zabezpieczeniu podlegają również felgi, tworzywa sztuczne, klosze lamp i reflektorów, a nawet szyby.

Powiem krótko: bez znaczenia! Te hasła to twory marketingowe, z których ludzie z wykształceniem chemicznym śmieją się do rozpuku. Znakomita większość prawdziwych powłok ochronnych bazuje na krzemie, ale określenie "kwarcowa" w pewnym momencie marketingowcy uznali za niemodne. Zdecydowanie większe znaczenie dla powodzenia operacji zabezpieczenia samochodu ma doświadczenie wykonawcy i staranność pracy. Dobry detailer sam wybierze sobie odpowiedni produkt, z którego ty, jako klient, będziesz zadowolony.

Pierwotna wersja tego artykułu ukazała się w "Classicauto" nr 158/2019